Ինչպե՞ս խոսել երեխայի հետ մահվան և մտերիմի կորստի մասին։ Արժե՞ առհասարակ խոսել։ Ե՞րբ սկսել խոսել, ե՞րբ է երեխան պատրաստ ընկալել մահվան երևույթը։ Մենք՝ մեծերս, հաճախ խուսափում ենք երեխաների հետ խոսել նման բարդ թեմաներից։ Որովհետև վախենում ենք ցավեցնել, որովհետև մեզ էլ է դժվար և երբեմն ցավոտ, որովհետև ուղղակի գաղափար չունենք՝ ինչպես դա անել։ Այնինչ երեխան իր բնականոն զարգացման ընթացքում հասնում է մի փուլի, երբ անխուսափելիորեն բախվում է մահվան ու անվերադարձ կորստի հետ։ Սովորաբար այդ տարիքը մոտ 6 տարեկանն է։ Եթե երեխան այս փուլում չգտնի ապահով վայր ու միջոց՝ քննարկելու այս թեման, չլսի իրեն բավարարող պատասխաններ, , ապա նա կտանի այդ բացն ու դրա հետ կապված զանազան վախեր իր հետ զարգացման հաջորդ փուլեր։ Լինում են նաև իրավիճակներ, երբ երեխան իսկապես կորցնում է հարազատ մարդու՝ տատիկի կամ պապիկի, մտերիմ բարեկամի, ցավոք, երբեմն էլ՝ ծնողի։ Եվ ո՞վ, եթե ոչ մենք՝ երեխայի ամենամտերիմ մարդիկ, պետք է օգնենք նրան հաղթահարել կյանքի այս դժվար փուլը։ Մի հերոսի պատմության միջոցով հոգեբան Լուսինե Աղաբեկյանը ծանոթացնում է մեր փոքրիկներին կորստի գաղափարի հետ՝ գրագետ, զգույշ, միաժամանակ անկեղծ և, լուսավոր կերպով։ Գիրքը կարող է օգտակար լինել նաև երեխաների հետ աշխատող մասնագետների համար։