Ինչպե՞ս խոսել երեխայի հետ մահվան և մտերիմի կորստի մասին։ Արժե՞ առհասարակ խոսել։ Ե՞րբ սկսել խոսել, ե՞րբ է երեխան պատրաստ ընկալել մահվան երևույթը։
Մենք՝ մեծերս, հաճախ խուսափում ենք երեխաների հետ խոսել նման բարդ թեմաներից։ Որովհետև վախենում ենք ցավեցնել, որովհետև մեզ էլ է դժվար և երբեմն ցավոտ, որովհետև ուղղակի գաղափար չունենք՝ ինչպես դա անել։ Այնինչ երեխան իր բնականոն զարգացման ընթացքում հասնում է մի փուլի, երբ անխուսափելիորեն բախվում է մահվան ու անվերադարձ կորստի հետ։ Սովորաբար այդ տարիքը մոտ 6 տարեկանն է։ Եթե երեխան այս փուլում չգտնի ապահով վայր ու միջոց՝ քննարկելու այս թեման, չլսի իրեն բավարարող պատասխաններ, , ապա նա կտանի այդ բացն ու դրա հետ կապված զանազան վախեր իր հետ զարգացման հաջորդ փուլեր։ Լինում են նաև իրավիճակներ, երբ երեխան իսկապես կորցնում է հարազատ մարդու՝ տատիկի կամ պապիկի, մտերիմ բարեկամի, ցավոք, երբեմն էլ՝ ծնողի։ Եվ ո՞վ, եթե ոչ մենք՝ երեխայի ամենամտերիմ մարդիկ, պետք է օգնենք նրան հաղթահարել կյանքի այս դժվար փուլը։
Մի հերոսի պատմության միջոցով հոգեբան Լուսինե Աղաբեկյանը ծանոթացնում է մեր փոքրիկներին կորստի գաղափարի հետ՝ գրագետ, զգույշ, միաժամանակ անկեղծ և, լուսավոր կերպով։
Գիրքը կարող է օգտակար լինել նաև երեխաների հետ աշխատող մասնագետների համար։
Order books and get fast delivery anywhere in the world.
For more information about the terms of delivery and payment methods, see here.
