Վանաձորում անկողնային մորն է խնամում 48-ամյա Բելլան։ Նախկին գրադարանավարն արդեն երեք տարի չի աշխատում. մոր երկարամյա հիվանդությունն ու գործազուրկ լինելու անպատվաբեր կարգավիճակն ստիպում են ապրել թոշակառուի հաշվին։ Բելլայի օրերն անգթորեն կրկնվում են. առավոտյան՝ մոր խնամք, հետո՝ խանութ, ապա՝ խոհանոց, երեկոյան՝ սերիալներ։ «... սկզբում փորձում էր կյանքից պոկել իր բաժինը, երբեմն նույնիսկ կռվում էր այդ պատառի համար։ Սակայն ամեն անգամ, կարծես, փետուր էր կորցնում իր թեւերից, որոնց գոյությանը դեռ հավատում էր։ Երբ մայրն անկողին ընկավ, կյանքն ավարտվեց, սկսվեց մահը։ Դանդաղ մահը: Այն փետուրներ չէր պոկում: Մահը խլում էր ամեն ինչ...»։ Բելլային մխիթարում էին իր «Բելլադոննա» ծաղիկները։ Դրանք գեղեցիկ էին ու թունավոր։ Նա դրանք աճեցնում էր՝ ինքն էլ չհասկանալով, թե ինչու... Եվ ահա մի օր բազմաբնակարան շենքում է հայտնվում առույգ ու կայտառ մի աղջիկ։ Այդ երեսառած երեխան գլխիվայր է շրջում Բելլայի հաստատուն առօրյան, ստիպում ապրել, նայել շուրջբոլորը, հարցեր տալ նաեւ Գուգլին, ջազ լսել ու թեկուզ պատահաբար՝ բացահայտել անցյալի ամենացավոտ ճշմարտությունը։ Ճշմարտություն, որը տակնուվրա է անում Բելլայի հոգին։