Կյանքին Ասել Այո Վ․ Ֆրանկլ Ներկա ժամանակաշրջանում մարդիկ ոչ այնքան տառապում են անլիարժեքության բարդույթից, ինչպես Ադլերի ժամանակ, որքան կյանքի իմաստի խորը կորստի զգացումից: Եվ Կամյուի և Սարտրի համար կարևոր է, որպեսզի մարդիկ գիտակցեն, ստեղծեն իրենց սեփական իմաստը (այլ ոչ թե գտնեն իմաստ` տրված Աստծո կամ բնության կողմից) ապա ամբողջովին իրենց նվիրեն վերջինիս իրականացմանը: Այստեղ կարելի է Ֆրանկլի մոտեցումը հակադրել Կամյուի և Սարտրի մոտեցմանը: Ֆրանկլը ասում էր, որ մարդը պետք է ոչ թե ստեղծի իմաստը, այլ գտնի այն, քանի որ եթե նա ստեղծում է իմաստը, ապա այն կեղծ է: Ըստ նրա յուրաքանչյուր իրավիճակ իր մեջ իմաստ է պարունակում, և մարդը պետք է փնտրի և գտնի այն: Կյանքին Ասել Այո գրքում նա խոսել է նաև կյանքի իմաստի օբյեկտիվության մասին: Նա գտնում էր, որ կյանքի իմաստը օբյեկտիվ է, քանզի մենք չենք հնարում այն, մենք այն գտնում ենք արտաքին աշխարհում, տվյալ պահում, տվյալ իրավիճակում: Իմաստը չի կարելի վերցնել ուրիշից, ինչպես նաև ուրիշը չի կարող ասել, թե որն է քո կյանքի իմաստը, քանի որ յուրաքանչյուր մարդու համար իմաստը տարբեր է, ինչպես նաև յուրահատուկ և անկրկնելի: Յուրաքանչյուր իրավիճակ, լինի դա տառապալի, ցավոտ, թե ուրախ կամ զվարճալի, նույնիսկ եթե այն ձանձրալի է, միևնույն է, այն պարունակում է իմաստ, որը պետք է գտնել: Ամենատարրական պահանջմունքների բավարարման անհնարինությունը բերում է դրանց կատարմանը անիրական երազանքներում: «Ով իսկապես սոված չի եղել, նա չի կարող պատկերացնել, թե ինչ ներքին կոնֆլիկտներ, ինչ կամքի լարվածություն է զգում մարդն այդ իրավիճակում: Երբ, փորելով կարծր հողը, ցրտից սառած, այտուցված մատներով շոշափել գրպանում փոքր կտոր չորացած հացը, պոկել մի փշուր, մոտեցնել բերանին և ջղաձգորեն հետ տանել. չէ որ առավոտյան ինքս ինձ խոստացա սպասել մինչև ճաշ», — գրում է Ֆրանկլը