<<Մի բուռ արև>> վիպակում հնարավորինս պարզ նկարագրված է տիեզերական ամբողջության մի մասնիկին՝ մարդուն բնորոշող զգացողությունների ու արժեքների հսկայական համակարգից մի կարևորագույն փունջ․ ընկերություն, սեր, հիասթափություն, ընտանիք, ընտանեկան դաստիարակության հոգեբանական հետևանքներ, հայրենասիրություն, վստահություն, անկոտրում ոգու պայքար, պատերազմից հետո հոգեբանական վերականգնման համար աջակցության անհրաժեշտություն, կյանքի անցողիկություն։ Հիմնական շեշտը դրված է այն անհերքելի փաստի վրա, որ մեզնից յուրաքանչյուրն այստեղ ժամանակավորապես գոյություն է՝ մոլորակի կարճաժամկետ սպառողը, ու մեզնից յուրաքանչյուրի կյանքն իր ձեռքերում է․ կյանքը մեր որոշումների շղթան է։ Ու որքան շուտ հասկանանք, որ մեր ոչ մի օրը սևագրելու համար տողեր չունի, այնքան մեր հոգու խաղաղությանն ու վերելքին նպաստող որոշումները կկայացնենք ժամանակին։ Կյանքում ամեն ինչ մեզ տրվում է ժամանակին։ Բայց մենք հաճախ ճիշտ պահին չենք ընդունում մեզ տրվածը։ Հաճախ նախորդ ցավը ավելի երկար ենք ամոքում, նախորդ պահի երջանկությունից ավելի երկար ենք խանդավառվում, քան պետք էր։ Ու մենք անդադար սովորում ենք՝ «Ամեն ինչ էլ, ամեն ինչին էլ սովորում ենք՝ ժամանակին, ժամանակից շուտ կամ մի քիչ ուշացած», միայն թե ուշացած սովորելու դեպքում բաց ենք թողնում մեզ ընծայվածը ճիշտ պահին ընդունելու հնարավորությունը։