Անձնուէր թատերագէտ Յակոբ Այվազ յիսուն տարի շարունակ անխափան հրատարակած է Թուրքիոյ ամենաերկարակեաց թատերական հանդէսը՝ «Քուլիս»ը։ Ան առաջին անգամ բեմ բարձրացած ըլլալով 1920-ականներուն, հանրապետութեան առաջին տարիներէն սկսեալ մինչեւ 2000-ական թուականները անձամբ դիտած է թուրք եւ հայ դերասաններու բեմադրած գրեթէ բոլոր ներկայացումները, իր պարբերականով բռնած է բեմարուեստին բազկերակը՝ դառնալով Թուրքիոյ թատերական պատմութեան գանձարաններէն մէկը։ Այվազ ի՛նքն ալ դերասան մըն էր, բեմադրած էր ներկայացումներ եւ դաստիարակած երիտասարդներ։ 1999-2001 թթ. Այվազ «Ակօս»ի հայերէն էջերուն վրայ հրատարակած երկու յօդուածաշարքով պատմած էր իր բեմընկերներն ու թատերական յուշերը, այսպէսով անմահացնելով մոռացութեան մատնուած անձերն ու դէպքերը։ Յակոբ Այվազ, որ իր յուշերը գրառած է որպէս բեմակից ու բարեկամ՝ իր վարպետները նկատած Աշոտ Մատաթեանի ու Պետրոս Պալթազարի, Գրիգոր եւ Լուսի Յակոբեան ամոլի, Քնար Սվաճեանի ու Զարուհի Տէյիրմենճեանի, Նաշիտ Էօզճանի ու Սաիտ Քէօքնարի, Շաւարշ Պօղոս Գարագաշի ու Իրմա Թօթօ Գարաճայի եւ տասնեակ այլ արուեստագէտներու, «Բեմի ընկերներս» հատորով ընթերցողին կը մատուցէ անզուգական վկայագրութիւն մը։