Այսօր մի քիչ խոսել ենք Նեմրա խմբի վոկալիստ, երաժիշտ Վան Եղիազարյանի հետ։
Իմ բոլոր սիրելի երգիչների ու խմբերի հետ էլ կուզեի նույն բեմում լինել, առաջին հերթին Լենոնի։ Երկրորդը՝ Փոլ ՄաքՔարթնիի, երրորդն էլ՝ Դեյվիդ Բոուիի: Ցավոք, երկուսի հետ անհնար է:
Փոլ դիմացիր, գալիս ենք։
Գուցե, ճիշտ է: Ես երգ գրում եմ միայն այն ժամանակ, երբ լրիվ նվիրված եմ երգ գրելու պրոցեսին, հիմնականում կորցնելուց հետո ավելի հեշտ են գրվում երգերը: Իսկ երբ սիրահարված եմ, անմնացորդ նվիրված եմ իրական կյանքին:
Այո, մեր մեծ համերգներից բացի, հազվադեպ, բայց նաև ունենում ենք ելույթներ վայրերում, որտեղ մարդիկ նաև կարող են սնվել։ Մի անգամ դիմացս մի աղջիկ նստած այնքան մեծ եռանդով էր ծամում, որ կանգնեցրել եմ համերգը և խնդրել եմ բոլորին ծափահարել նրան՝ լավ ծամելու համար։ Բայց հետո ինձ վատ էի զգում , որ այդպես վարվեցի, որովհետև եթե նվագում ես մի վայրում, որտեղ ուտելիք է մատուցվում, պարտավոր ես հանդուրժել նման բաները, եթե չես կարող հանդուրժել, ուրեմն մի նվագիր այդ ֆորմատով։
Նայած թե ո՞ր Վանի։ Վանը իմ պապերի քաղաքն է։
Իսկ ես իմ մասին կդժվարանամ ինչ-որ բան ասել:
Մի քիչ անկայուն տրամադրությամբ, կամ շատ ուրախ կամ շատ տխուր մարդ եմ: Ամբողջովին զգում եմ այս կյանքի թե՛երջանիկ, և՛ դժբախտ կողմերը: Այդ տատանումներն էլ օգնում են, որ ստեղծագործեմ, բայց մյուս կողմից էլ քայքայում են ինձ։
Իհարկե, կապ ունեն, հիմնականում ուղիղ կապ ունեն և հենց իմ ու իմ զգացածի մասին են երգերը, բայց երբեմն էլ պարտադիր չէ, որ ես ապրած լինեմ դա, որ գրեմ: Կարող է գրքի նման կամ սցենարի նման հորինեմ, կարող եմ ցանկացած պատմությունից ոգեշնչվել ու երգ գրել։
Սպորտի նկատմամբ անտարբեր չեմ, հատկապես, ֆուտբոլի: Շատ էի սիրում այն թիմին, որը կարճ փոխանցումներով խելագարեցնում էր հակառակորդ թիմին, ու կար գաղափարախոսություն, որտեղ կարևոր չէր, թե ով է գոլ խփողը, այլ կարևոր էր թիմային խաղը ու բոլորը բոլորի համար էին։ Ցավոք, հետո հակառակորդ թիմի տաղանդավոր մարզչի շնորհիվ կարողացան այդ խաղին հակախաղ գտնել և փչացնել իմ սիրած ֆուտբոլը։ Վերջին տարիներին ավելի քիչ եմ հետաքրքրվում, կարծում եմ ֆուտբոլը փոխվել է, կամ, գուցե, ես եմ փոխվել։
Միայն մարդն ինքը կարող է իրեն փրկել։ Իսկ երբ որոշում է փրկվել այդ ժամանակ ամեն մարդուն տարբեր բաներ կարող են փրկել։ Օրինակ, ինձ երաժշտությունն է փրկում։
Ես շատ շուտ եմ ձանձրանում ու շատ շուտ է ուշադրությունս շեղվում մեկ այլ երևույթի վրա, դրա համար գիրք կարդալուց կամ ֆիլմ դիտելուց հաճախ է ուշադրությունս շեղվում, հիմնականում ձայներից: Դրա համար երգը ավելի շատ եմ սիրում, որ երեք րոպեում կարող ես ամբողջ էներգիան զգալ, մարմնովդ անցկացնել: Հաջորդ տեղում կինոն է, որովհետև այդտեղ կան պատկերներ և երաժշտություն: Գրականություն կարդալ սիրում եմ, երբ վստահ եմ, որ կողմնակի ոչինչ չի խանգարելու ինձ, ու կարող եմ ամբողջովին կենտրոնանալ կարդացածիս վրա ու վայելել ընթացքը։
Ազատությունն այն է երևի, երբ դու անում ես այն, ինչ ուզում ես, ու դա չի խանգարում ոչ մեկին: Բայց դա էլ հարաբերական է, օրինակ, ես սիրում եմ ստեղծել երաժշտություն ու նվագել, բայց մարդիկ կան, որ ոչ միայն չեն սիրում իմ արածը, այլ կարող են նյարդայնանալ, ստացվում է, որ ես անում եմ այն, ինչը ուզում եմ ինչ-որ մեկի նյարդերի հաշվի՞ն․․․ չէ, չնայած ես ընտրություն եմ տալիս ինձ չլսելու, չդիտելու կամ եթե նյարդայինանում են՝ բշժկի դիմելու։
Կիթառը, երգելը, առանձնանալը, մեկ-մեկ էլ այդ երգերը տեղադրել համացանցում իմ առանձին փոքր լսարանի համար: Դրանից էլ եմ հաճախ ուրախանում, որ կարողանում եմ իմ նեղ անձնական տրամադրությունը փոխանցել մարդկանց, որոնց, գուցե, պետք է հենց կոնկրետ այդ էմոցիան։
Հա, եղել է: Երբ պիտի ընտրեի ինստիտուտ գնալ, թե գնալ Կոնսերվատորիա: Ընտրեցի Տնտեսագիտական համալսարանը: Դա շատ ուժեղ պահ էր ինձ համար, ես սրտով զգում էի, որ պիտի ջութակը ընտրեի, բայց ուղեղս ասում էր՝ չէ՛, դա քեզ պետք չի: Բայց Տնտեսագիտական գնալը ճիշտ էր, պիտի գնայի, որ հասկանայի՝ ինչքան կարևոր է ինձ համար երաժշտությունը: Տնտեսագիտականի ու դասական երաժշտության միքսը եղավ ռոքերը:
Ավելի հեշտ է, որովհետև ստեղծագործական կյանքում այնպիսի մեծ վեճեր են լինում, որ դրանք միայն հարթվում են ծանոթ-բարեկամության, եղբայրության շնորհիվ:
Երբեք չեմ ասի երբեք։ Բայց ինձ մոտ չի ստացվում չափից շատ մեծ ցավի մասին գրել։ Օրինակ, շատերն ասում էին՝ պատերազմը չի՞ ոգեշնչել, որ գրեք մի բան: Չէ, անելանելիության ցավը անհաղթահարելի է, դրանից դեռ ոչինչ չի ստացվում ստեղծել ինձ մոտ:
Լուսացույցի լույսի նման փոխվում է: Մի պահ զգում ես, որ քոնն է, մի պահ զգում ես, որ քոնը չէ: Ինձ մեկ-մեկ թվում է, որ հենց այն տեղում եմ, որտեղ, որ պիտի լինեի, մեկ-մեկ էլ զգում եմ, որ՝ չէ, ես անելիք չունեմ այս քաղաքում: Երբ տեսնում ես ամենուր անկիրթ, անբարոյական պահվածքով մարդկանց, լկտի ձևով մեքենա վարողներին, սպասարկման ոլորտներում մունաթով ու վատ սպասարկողներին, իրար քցող ու գլուխ գովացողներին, չես ուզում էս իրականությունում ապրել։
Բայց երբ ականջակալներդ միացնում ես, քաղաքը դառնում է քոնը՝ մեր «Pretty world» երգն այդ մասին է հենց:
Ինձ համար 90-ականներից հետո ստեղծվածը ժամանակակից երաժշտություն է: Իսկ ամենավերջիններից օրինակ Թոմ Օդելի ոճն եմ շատ հավանում, հավատում եմ, որ ամբողջովին անկեղծ է իր ստեղծածում, իր նախավերջին ալբոմը, չնայած ռեյտինգով ցածր էր իր նախորդներից, բայց ինձ համար հիանալի էր, շատ սիրեցի անկաշկանդությունը ու որ արտիստը նույն տեղում չի մնում շատ հաճելի է։
Վաղուց չէինք զգացել երեխայական պարզ մաքուր էմոցիաներ, շատ ուրախ եմ, որ մեր մեջ դեռ պահպանվել է այդ զգացողությունը, որ մեր սիրելի արտիստներին տեսնելուց կարող ենք այդպես ոգեշնչվել։
Մեր ելույթի ընթացքում, թե՛ Սերժ Թանկյանը, թե՛ Բրայան Մեյը ետնաբեմում էին ու լսում էին մեզ։ Շատ հաճելի զգացողություն էր, երբ շրջվում էի ու տեսնում էի իմ սիրելի երկու համաշխարհային արտիստները նայում են մեր ելույթին ու ժպտում։ Երբ բեմից իջանք, լույսերը աչքներիս էին ընկնում, մի ձեռք տեսանք, ողջունեցինք, իջանք, պարզվեց՝ Բրայն Մեյն է, իր հետ շփվեցինք, շրջվեցինք Սերժ Թանկյանն էր, ողջագուրվեցինք, զրուցեցինք։ Աննկարագրելի զգացողություն է, երբ տեսնում ես ինչքան մոտ ես կանգնած մարդկանց, որոնցից ոգեշնչվել ես: Ու հետո էլ նրանք սկսում են մեկնաբանել քո ելույթը և գովել, դա շատ կարևոր է արտիստի հետագա զարգացման համար։ Մանավանդ Հայաստանում, որ չափից շատ է բացասականը, երբեմն սկսում ես ինքդ կասկածել քո արածի վրա, ու այսպիսի մեծությունների կարծիքներն ապացուցում են, որ ճիշտ ուղղու վրա ես։
Ընթացքում էլ պակաս չեմ ժպտում, բայց էն ամենավերջում կժպտամ: Ժպտում է նա, ով վերջինն է ժպտում:
Վերադառնալ
