Այսօր մի քիչ զրուցել ենք երաժիշտ, բանաստեղծ Նարեկ Կոսմոսի հետ

1. Նարեկ, ի՞նչ կպատմես քեզնից:

Կասեմ, որ  ինձ չեմ ճանաչում, ամենամոտն եմ ինձ չճանաչողներից, մնացածն էլ երևում է, մնացածն էլ մարդիկ են տեսնում:

2. Քո իրականությունը:

Այս անխաղաղ աշխարհում ապրելով՝ մեր իրականության մեջ պիտի խաղաղություն լինի: Ինտրիգը չպիտի կորի, բայց ինտրիգը կարող ես պահել բարի գործեր անելով, բարեգործությունն ինձ համար ինտրիգ է:

3. Սպասե՞նք գրքի:

Սպասեք: Երբ կոկիկանամ մի քիչ, երբ պատասխանատվություն կկրեմ այդ բոլորը հավաքելու, կլինի:

4. Ի՞նչ ես մտածում հենց հիմա:

Մտածում եմ, որ լավ չարեցի, որ կիթառս չվերցրի, մտածում եմ, որ սեպտեմբերի մեկին կգաք համերգիս, մտածում եմ, որ կգնամ Գյումրի այսօր:

5. Երաժշտության մասին ինչ կասես:

Երաժշտւթյունն ինձ համար բնությունը թարգմանելու միջոց է կամ ինքնությունը թարգմանելու միջոց, փակցնում ենք բառը և սիրուն խճանկար է ստացվում: Ես Բիթլզի շնորհիվ եմ սկսել երգեր գրել, ինչպես Հախվերդյան Ռուբենը Էլեանոր Ռիգբիից է ազդվել: Երաժշտությունը կյանքիս քերականությունն է: Բացի Բիթլզից սիրում եմ նաև Փինք Ֆլոյդ, որի տեքստն ու երաժշտությունը շատ համապատասխանում են իրար, Դիփ Փարփըլ, Ռադիոհեդ, հայկական խմբերից՝ Բամբիռ, Լավ էլի, The Denjees (շատ անկեղծորեն են բառերը շպրտում մարդկանց ականջներին), Ռոզեն Թալ եմ սիրում:

6. Սամվելը, Բիթլզը, Էլիոթը ու մնացածը ովքե՞ր են քեզ համար:

Սամվել Մկրտչյանը ջութակի ուսուցչուհուս եղբայրն է: Փոքրուց լսել եմ նրա մասին, բայց չհասցրի շփվել, բայց հասցրի «Ուլիսես» նվեր ստանալ: Սամվելի մասին ասել են, որ կարելի է պատառոտվելու գնով ծնվել, որ Սամվելի հետ ծանոթանաս: Էլիոթը մետաֆորիկ գրականության մեջ ինձ օգնեց, համ էլ փողոցները շատ են Էլիոթի տեքստերում, բայց կարևոր է ավելի շատ Ջոյսը, մի քիչ բան չես հասկանում, բայց փոխվում է մեջդ մի բան, օրինակ իմ այսօրից: Գյումրու հանճարներն էլ կարևոր են ինձ համար՝ Համասյանը, Մհեր Մկրտչյանը և այլք:

7. Սիրելի գրականություն:

«1984»-ը, «Ռոջեր Էքրոյդի սպանությունը» մանկուց հետք են թողել: Հայերից Պաչյանին եմ սիրում, Էդոյանի, Գրիգորյանի պոեզիան եմ սիրում, Տանյա Հովհաննիսյանին եմ սիրում: Չարենց եմ սիրում, Չարենցը սալյուտ էր, դառը երկնքի վրա տաք շունչ էր:

8. Ի՞նչ ժամանակներում ենք ապրում:

Մորզեյի այբուբենն է... տու-տու-տու... չգիտեմ: Ինձ դուր չեն գալիս մեր ժամանակները: Կուզեի 2012 թվին լինել 20 տարեկան, տեսնեի Սամվել Մկրտչյանին: Եթե ժամանակի մեքենայի ղեկին եմ, ապա կուզեի Չարենցի հետ խմել, Լենոնին տեսնել, Մորիսոնին ու էլի շատերին:  Բոլոր հանճարները մահանում են թմրանյութից կամ գրականությունից: Տատիկիս կուզեի տեսնել, մյուս տատիկիս էլ, պապիկիս, մյուս պապիկիս էլ:

9. Սե՞րը:

Ճանապարհ է դեպի ծննդատուն: Իրենից ինչ-որ բան ծնվում է: Ամեն ինչին էլ սիրահարվել կարելի է: Չգիտեմ, ես պիտի երգեմ, ավելի լավ է երգեմ...

Ես նստում եմ մեքենան,

որը չունեմ

ու գնում այն ուղղությամբ,

որ չգիտեմ...

10. Ֆիլմե՞ր:

Վերջերս գերմանական թինեյջերական ֆիլմեր էի նայում, ֆիլմերը չեմ սիրում մինչև վերջ նայել, հոգնում եմ: «Կյանքը հիասքանչ է» ֆիլմն եմ սիրում:

11. Ի՞նչ կերգեիք հենց հիմա:

Իմ Սպառողական վարկ երգը, կամ Կատուներ երգս ու.. ու Ժպտա...

12. Քաղա՞քը:

Մարդիկ են, մարդկանցով է: Վանաձորում ընկերս էր, հիմա էնտեղ չի ապրում, էլ չեմ ուզում գնալ: Իմ սենյակն եմ սիրում Գյումրիում, աշխարհը բերել կպցրել են պատուհանիդ: Շոգ է: Ուզում եմ ասել, որ սենյակից դուրս բան չկա, իմ կարծիքով: Սենյակը այդ հեքիաթն է, կարևորը գրես, կարևոր է, որ հեքիաթի երեք խնձորըները չընկնեն: Ընկնելը լավ բան չէ, թող մնան վերևում: Երբ ծառերը կհոգնեն, այդ ժամանակ հեքիաթը կվերջանա, որովհետև ներքև կընկնեն այդ խնձորները, կվերջանան:

13. Նախորդ հյուրի՝ Մհեր Արշակյանի հարցը. Ի՞նչ գիտեք իմ մասին:

Լավ բանաստեղծ է:

14. Հարց հաջորդ հյուրին:

Ինչպե՞ս եք: Ուղղակի: Միշտ ծանր հարցերով ենք հերքում պարզությունը: