Նայած որտեղից ես ելնում: Այնտեղից, որտեղից ես պատկերացնում եմ, որ մենք ելնում ենք, ոչնչից էլ պետք չի խոսել, չկա ասելիք ու չկա հասցեատեր, որին կուզես ասել: Ավելին՝ չկա ասելիք ու ամառը դրա հետ կապ չունի:
Ապագան միշտ կա ու կլինի, հարցն այն է, թե ես ով կլինեմ ապագայում:
Գիտե՞ս՝ սիրո միայն մի ձև կա, դա վերաբերում է հայրենիքին, մարդուն, ամեն ինչին, ինչին կապվում ես, պետք է ազնիվ լինել, դա ես ասում եմ որպես անազնիվ մարդ:
Արվեստի վրայից պետք է հանել փրկչի դերը: Փրկությունը չխաբելն է:
Փինկ Ֆլոյդ, Գարի Քլարկ, Բախը բոլորից վեր...բայց ես չեմ կարող ասել ինչու եմ սիրում, որովհետև երաժշտությունը արդեն գրականություն չի, ես երաժշտությունը սպառում եմ ընդամենը, եթե գրականության հետ փոխհարաբերություն է, երաժշտության հետ այդպես չէ:
Սիրում եմ նայել Ֆորմուլա 1, եթե չլիներ Ֆորմուլա 1-ը և ձմեռը, տխուր կլիներ:
«Վարպեսը և Մարգարիտան», Կամյուի «Անկումը»....«Հարյուր տարվա մենությունը» առաջին անգամ երբ կարդացի, նույնիսկ զարմացա, որ դա կա, ինչի՞ է գրել այս մարդը: Հետո երբ կարդացի, վերջացրի... Գիտես, գիրքը սիրում են ոչ կարդալու ժամանակ, գրքի հանդեպ սերը սկսվում է գիրքն ավարտելուց հետո, ես մի քիչ ուրիշ կերպ եմ կարդում, ինձ համար մի քիչ ջանք է, որպես աշխատանք, ոչ թե որ միայն ավարտեմ: Բայց երբ ես ավարտեցի «Հարյուր տարվա մենությունը», հասկացա, որ հեղինակը ուրիշ մի բան է արել, սա մի նոր «Աստվածաշունչ» է, ինչպես հրեաները ստեղծել են սուրբ գիրք, Մարկեսը դա անում է՝ կերպարներից ոչ մեկի մեջ չդնելով սրբի, սատանայի, հրեշտակի էություն: Աստվածաշնչում բոլորը, նույնիսկ անանուն զոհերը, այլ բնավորություն ունեն՝ չհանդիպվող բնավորություն: Մարկեսի բոլոր հերոսներին դու կարող ես շոշափել. ընդհանրապես գրականությունը սուրբ գրքերից տարբերվում է նրանով, որ հերոսներին կարող ես շոշափել:
Մի քիչ անիմաստ է խոսել չսիրած գրականությունից, ազնիվ չի լինի, եթե կարելի է խոսել լավ բաներից ու սիրելի բաներից, ինչո՞ւ խոսել վատից:
Սիրում եմ «Բեն-Հուրը», 1959 թվականին նկարված հրեա օլիգարխի մասին պատմող ֆիլմ է, սիրում եմ «Շինդլերի ցուցակը»... Բայց սրանք այն ֆիլմերն են, որ բոլորն էլ կսիրեն, մի քանի ֆիլմ կա, որ միայն ես կսիրեի, բայց չեմ ասի դրանք:
Ընթացքը: Ընթացքի ժամանակ ապրում ես, երբ ավարտում ես, հատկապես, եթե լավ է ստացվում, իրականում մեծ ողբերգություն է: Ես հասկանում եմ Շեքսպիրի ողբերգությունը, Դոստոևսկու, Տոլստոյի և այլն: Ամենասարսափելին՝ հասկանալ, որ լավ ես գրում: Միշտ կա վտանգ, որ գուցե դա լինի առաջին ու վերջին անգամ: Եվ հասկանում եմ նրանց, որ ոչ մի կերպ չեն ավարտվում, օրինակ Շահրազադեին:
Ի՞նչ գիտեք Ձեր նախորդ հյուրի մասին:
Վերադառնալ
