Ընթերցողի ուշադրությանն է ներկայացվում փիլիսոփա և բանասեր Սերգեյ Ստեփանյանի «ժամանակի երկու ընթերցում» աշխատությունը, որը նվիրված է պոետոլոգիայի և գոյաբանության ընդհանուր արմատի որոշարկման հարցերին: Այդ արմատը ժամանակն է, որն ունի երկու ընթերցում: Առաջինը բանաստեղծորեն առաջադրվել է Հունաստանում, երկրորդը նորագույն ժամանակներում ձևակերպել և վերամեկնաբանել են Կանտը, Հյոլդեռլինը և Հայդեգգերը: Երկու ընթերցումների համար ընդհանուր է գոյաբանական ասպեկտը պոետոլոգիական ասպեկտին հանգեցնելու միտումը: Սակայն երկրորդ մոետեցումը, ձգտելով ճանաչողության բոլոր, այդ թվում նաև ստեղծագործության հնարավորությանն առնչվող հարցերը, բերել տրանսցենդենտալ հարթություն, անհրաժեշտաբար առաջադրում է մարդու նոր և բավական բարդ կոնցեպցիա: