Այսօր մի քիչ զրուցել ենք հեռուստամեկնաբան Անի Զաքարյանի հետ:

  1. Կյանքը մի ժամանակահատված է, որի ընթացքում ի՞նչ պիտի անենք կամ չանենք: Պիտի ապրենք, պիտի ապրենք բառիս բուն իմաստով՝ առանց ափսոսելու, առանց ավելորդ ջանք թափելու: Պիտի ապրենք այնպես, ինչպես մենք ենք պատկերացնում. բնականոն, սիրուն ու գլխավորը՝ երջանիկ: Տիեզերքի և Աստծո առաջ մենք պարտավո՛ր ենք երջանիկ լինել:

2. Գիրքը Ձեր կյանքում ի՞նչ դեր ունի:

Նախ ասեմ իմ մեծ հիվանդության մասին. ես գրենական պիտույքների խելագար եմ, և գիտեմ, որ կգա ժամանակ, երբ կունենամ մեծ գրախանութ: Գիրք կարդալ ինձ սովորեցրել է մորաքույրս, որն աշխատում էր գրադարանում ու ստիպում էր, որ գեղարվեստական գրքեր կարդամ: Շատ եմ սիրում ռուս գրականություն՝ Տոլստոյ, Գորկի, Դոստոևսկու «Կարամազով եղբայրները», «Ապուշը», «Ոճիր և պատիժը»: Նաև շատ եմ սիրում Դրայզերի «Ֆինանսիստը», Մարկեսի «100 տարվա մենությունը»: Իսկ հայ դասականներից նախընտրելի են բոլորը, այս օրերին կառանձնացնեմ Դերենիկ Դեմիրճյանի «Վարդանանքը», որովհետև այդ վեպի ոգին ոչնչի հետ չես համեմատի:

3. Իսկ կինոն ու երաժշտությո՞ւնը:

Հայտնի է, որ երաժշտությունն այն լեզուն է, որով շփվում են բոլորը՝ անկախ ազգությունից: Դա վերերկրային ուժ է, որով բոլորը դառնում են մեկ ընդհանուր: Ես ավելի հաճախ նախընտրում եմ դասական երաժշտություն. երաժշտությունը սկիզբ է առել տիեզերական ձայներից: Դասականներից կառանձնացնեմ Ռախմանինովին, որ փառահեղ երևույթ է: Իսկ վերջերս սկսել եմ շատ տարօրինակ ֆիլմեր հավանել:

4. Ուղիղ եթերի բարդությունների մասին ի՞նչ կասեք: Մի անգամ հուզվեցիք անգամ եթերի ժամանակ, չէ՞:

Իմ թույլ տեղերից մեկը: Այո, ևս երկու անգամ հուզվել եմ, բայց եթերը փակել են ու չեմ պարտվել եթերին: Ուղիղ եթերն էլ պատերազմի պես մի բան է, որտեղ իրավունք չունես պարտվելու: Դու ամբողջությամբ այստեղ և այս պահին պետք է լինես, շեղվելու իրավունք չունես: Թատրոնում էլ պիտի լինես այստեղ և հիմա, բայց եթե թատրոնում անմիջապես զգում ես հանդիսատեսի փոխադարձ էներգիան, ապա ուղիղ եթերի դեպքում մի փոքր այլ է, քանի որ աշխատում ես տեսախցիկի հետ: Հետո, իհարկե, օրինակ փողոցում և այլուր հանդիպում ես քեզ ճանաչող և ողջունող մարդկանց, ինչը ոգևորում է, նոր ուժ տալիս՝ վաղը էլ ավելի լավը լինելու համար: Բայց ընդհանուր առմամբ ուղիղ եթերում աշխատելը բարդ է, թեպետ ես շատ եմ սիրում իմ աշխատանքը և վստահ եմ՝ դա ակնհայտ երևում է:

5. Ընտանիք հասկացության ու դերի մասին խոսենք:

Չէի ցանկանա այս մասին երբևէ բարձրաձայնել, այդուհանդերձ՝ ընտանիքի դերը հասարակության մեջ կորցրել է իր իրական նշանակությունը: Իսկ իմ ընտանիքն իմ տղան է: Ես իրենով եմ ապրում և իրենով եմ երջանիկ: Բայց այն, որ ընտանիքը, որպես հասարակության կարևոր բջիջ, էլ իր դերը չի կատարում, արձանագրենք այս փաստը: Ինձ համար ցավալի է, որովհետև ես մեծացել եմ իդեալական ընտանիքում և ուզում եմ նման ընտանիքներ շատ լինեն: Ծնողներիս սերը շատ բուռն ու իսկական է եղել, իրար ապրեցնելով, միմյանց հանդեպ բացարձակ հոգատարությամբ:

6. Դուք Ձեր աշխատանքի բնույթից ելնելով շատ կաք քաղաքականության մեջ, իսկ արժի՞ խոսել դրանից:

Ոչ ոք պարտավոր չէ խոսել, բայց հիմա տեղյակ չլինելն ամոթ է: Իմ դասախոսներից մեկն ասում էր՝ եթե ուզում ենք որևէ արդյունք ունենալ, ապա անընդհատ խոսել է պետք: Բայց անհրաժեշտ է նախ որպես անհատ զարգացած լինել կամ գոնե որոշել ինքնակրթությամբ զբաղվել, զարգանալ ի վերջո, սա է ճշմարտությունը: Մենք պիտի պատասխանատվություն կրենք մեր կյանքի, մեր գոյության համար, մեր երջանկության ու առողջության համար, ապա նաև մեր ընտանիքի, մեր շրջակա միջավայրի, եւ ի վերջո՝ երկրի՛ համար է պետք պատասխանատվություն կրել. բոլորս ենք պարտավոր ընդունել սա: Չեզոք դերում մնալն ու չգործելը սխալ է, եւ ոչ միայն սխալ: Պիտի լինել դիվանագետ նախ անհատապես, հասկանալ ինչ ենք ուզում, հստակ ծրագիր ունենանք ու առաջ շարժվենք մանրամասն գծագրված ճանապարհով: Քո լինել-չլինելու հարցը քո ափում է դրված, ու դու ես որոշողը: Մենք մեր դերն արհեստականորեն փոքրացնում ենք, այնինչ մեզնից յուրաքանչյուրից է կախված երկրի ապագան: Մենք աշխարհի պետություններից մեկն ենք, մենք Հայաստանն ենք՝ ամենասիրունը սիրուններից: Եվ առնվազն պետք է գիտակցենք, որ նախ լավ քաղաքացի լինել է պետք, իսկ դրա համար պիտի անընդատ գործենք, փոքր ու մեծ քայլելով արարենք՝ գիտակցելով, որ իմ ապրելաձևն ազդում է նաև կողքինների վրա, իսկ որ ամենակարեւորն է՝ ուղիղ ազդում է երկրի զարգացման պրոցեսի վրա: Առանց փնովելու, առանց քո գործը սրա-նրա վրա բարդելու՝ դու պիտի անընդհատ առաջ գնաս, անընդհատ աշխատես, և, վստահեցնում եմ, արդյունքը հրաշալի կլինի: Օրինակ՝ ես չեմ բավարարվում եղածով, ու հիմա երրորդ մասնագիտություն եմ սովորում՝ իրավագիտություն: Մտածում եմ ապագայում էլ ավելի պիտանի մարդ լինելու մասին՝ թե՛ ինքս ինձ համար, թե՛ ընտանիքիս ու թե՛ երկրիս համար:

7. Կյանքի ճանապարհը, բարդությունների մասին:

Եթե ունես նպատակ ու ճանապարհի կեսից հետ չես կանգնելու, ապա պիտի հստակ գիտակցես, որ հեշտ չի լինելու: Կարևոր է ունենալ գլխում միտքը, որ դու կհաղթես: Ինձ բախտ է վիճակվել ունենալ երկու հզոր դասախոս՝ Նազենի Հովհաննիսյանն ու Աննան Հեքեքյան, որոնց հավերժ շնորհակալ եմ: Եթե չհանդիպեի նրանց, ամեն ինչ այնպես չէր լինի, ինչպես է: Իհարկե, ես էլ եմ շատ աշխատել ինքս ինձ վրա: Բայց երբ առաջին անգամ՝ երկրորդ կուրսում, հայտնվեցի նկարահանման տաղավարում, այնքան էի հուզվել, ասես ապոկալիպսիս լիներ, չնայած այդ ժամանակ արդեն հստակ գիտակցում էի, որ գնալու եմ այդ ճանապարհով: Երբ սկսում ես տեսախցիկի հետ աշխատել, սովորում ես նկատել ու շտկել թերություններդ՝ ընդգծելով առավելությունները, ու դա շատ բնականոն գործընթաց է: Բայց երբեք չեմ պատկերացրել, որ լուրեր պիտի վարեմ: Առաջին անգամ երբ հայտնվեցի ուղիղ եթերում, բնական է, որ պիտի լարվեի, ասեմ ավելին՝ այդ լարվածությունը չի էլ անցնում, թեև արդեն 6 տարի է՝ լուրերի մեկնաբան եմ, դրանից առաջ էլ 5 տարի հեռուստատեսային հաղորդումների այլ ձևաչափերում եմ աշխատել որպես հաղորդավար:

8. Հայոց լեզվի ու Ձեր գործունեության մասին:

Մի ժամանակ, երբ սխալ արտասանությամբ կամ գրությամբ բառ էի գտնում, նշում էի ինձ մոտ, հետո համացանցում անդրադառնում դրան, որը ժամանակի ընթացքում դարձավ ամենօրյա պրոցես: Ես ակտիվ մասնակցում եմ իմ էջերում տեղադրված բառերի քննարկումներին, թեև դա բավականին ժամանակատար է, բայց և անհրաժեշտ: Պետք է սովորել լեզուն ճիշտ գործածել ու պետք է սիրել լեզուն: Օրինակ, իմ պապիկը միշտ սովորեցնում էր, որ գրիչ բառի փոխարեն ճիշտ է ասել «ինքնահոս»: Միգուցե դա չափազանցված էր, բայց իր շնորհիվ եմ ես սովորել հայոց լեզուն սիրել: Ցավոք, մենք դեռ չունենք այնքան սկզբունքայնություն, որ գրական խոսքը դարձնենք առօրեական շփման գործիք, միշտ մտածում ենք՝ դե լավ, ոչինչ: Բայց երկիրը պահելու-պահպանելու կարևոր գործոններից մեկն էլ հենց լեզուն է: Ես միշտ հարց եմ հնչեցնում՝ իսկ ինչո՞ւ չխոսել ավելի գրական, ինչո՞ւ մեր խոսքը չմաքրել օտար բառերից: Իմ տղան խոսում է գրական հայերեն, և դա հրաշալի է, նույնիսկ գործածում է «է» օժանդակ բայը. ի վերջո հենց մանրուքներն են կարևոր՝ մեծ քայլեր կատարելու համար:

9. Ի՞նչ անենք, որ իրար մի քիչ ավելի շատ սիրենք:

Երիտասարդությունը սիրել գիտի: Իմ սերնդակիցները շատ բարդ ժամանակներում են ծնվել ու ապրել՝ երկրաշարժ, անկախացման շրջան և այլն: Թվում է, թե մենք պիտի ավելի սիրող լինեինք, կյանքը գնահատեինք, բայց ներկայիս երիտասարդությունն ավելի պատրաստակամ է ու կարող՝ շատ բան փոխելու, իսկապես պատասխանատվություն է զգում՝ իր իսկ անձի և երկրի ապագայի համար, տեսնում է այդ կապը՝ իր այսօրվա արած գործի և երկրի ապագայի միջև. աշխատասեր է, հոգատար , ողջախոհ ու լավատես: Պարզապես մենք մի քիչ անտարբեր ենք դարձել և շատ հաճախ մեխանիկորեն ասում ենք «ինձ համար միևնույն է, ինձ համար ի՞նչ տարբերություն»: Բայց չի կարելի այդպես. պատասխանատվություն կրել է պետք անգամ արտասանած ամեն բառի համար. խոսքը ուժ ունի:

10. Նախորդ հյուրի՝ Արտավազդ Եղիազարյանի հարցը. Ինչո՞ւ է աղմկում գետը:

Գետը պիտի՛ աղմկի, և վատ է, երբ չի աղմկում. թող լինի ու թող աղմկի:

11. Հարց հաջորդ հյուրին:

Ի՞նչ է լինելու վերջը:

Անիի հետ զրուցեցինք սեպտեմբերի տասին, «Զանգակ» գրատանը: