Շաքի գյուղի հիմնադրման ժամանակներից մինչ մեր օրերն է ձգվում Անահիտ Ա․ Ավագյանի այս վեպի պատումը: Անցյալն ու ներկան կապվում են ոչ միայն առասպելական Շաքեի ջրվեժի ոգու, առինքնող կերպարով, այլև, առաջին հերթին, մարդկային ային ճակատագրերով: Անցնելով ստալինյան բռնաճնշումների, համաշխարհային պատերազմի, Արցախյան պատերազմների ու համավարակի միջով, արտագաղթելով հայրենիքից, հերոսներից շատերը ապրել ուժ ու մխիթարություն են գտնում: Նույնիսկ ամենադժվար ժամանակներում պահպանում մարդկայինը՝ ձեռք մեկնելով ու բռնելով իրենց մեկնած ձեռքը: Իսկ որոշներն էլ, այդուհանդերձ, չեն փոխում բնության ու մարդկանց համար կործանարար իրենց ընթացքը։ Վեպում որպես հորդոր, նա նաև որպես պահանջ են հնչում բնության ու հայրենիքի մասին հոգ տանելու, չհուսահատվելու և մարդկանց ու կյանքը սիրելու ուղերձները, որոնք էլ մարդկության վտանգված գոյության գրավականն են