Գլադիատորները կամ կրկեսամարտիկները կեսարների ու լեգեոներների նման մեր պատկերացումների մեջ անբաժան են Հին Հռոմից: Նրանց և նրանց կյանքի մասին գիտենք այնպիսի հայտնի ֆիլմերից, ինչպիսիք են «Սպարտակը» կամ «Գլադիատորը»: Ոչ մի ժողովուրդ մինչև XX դարի սկիզբը հռոմեացիների նման բարձր մակարդակով այդպիսի զանգվածային միջոցառումներ չի կազմակերպել և անցկացրել: Մեզ համար այսօր նման միջոցառումները սովորական են, բայց եկեք չմոռանանք, որ, ի տարբերություն այսօրվա ֆուտբոլի կամ հոկեյի, գլադիատորների «հանդիպումները» արյունահեղ էին և հաճախ մարտիկներից մեկի մահով էին ավարտվում: Երկրի իշխանավորները կրկեսամարտեր անցկացնելու համար փող չէին ափսոսում, իսկ խանդավառ հանդիսատեսը լցնում էր հսկայական ամֆիթատրոնները՝ դրանք դիտելու: Ինչո՞ւ էին հռոմեացիներին այդպես գրավում գլադիատորների մենամարտերը: Ինչպե՞ս ձևավորվեց այդ սովորությունը: Ինչո՞ւ այն ի վերջո դադարեց գոյություն ունենալուց և անհետացավ: Արդյոք այն տեսարանները, որ մեզ ցույց են տալիս ֆիլմերում, համընկնո՞ւմ են անտիկ հեղինակների պատմածին: Վերջապես, ի՞նչ էր նշանակում գլադիատոր լինել: Ինչպե՞ս էր անցնում նրանց առօրյան: Ի՞նչ զենք էին բանեցնում, մարտի ի՞նչ հնարքներ էին օգտագործում: Այս բոլոր հարցերին պատասխանելիս Մարկուս Յունկելմանը հենվում է ոչ միայն հռոմեական շրջանի գրավոր և կերպարվեստի վկայությունների, այլև զենքի և գլադիատորների հանդերձանքի հետ սեփական փորձերի վրա:
Պատվիրի՛ր գրքեր և ստացիր արագ առաքում աշխարհի ցանկացած կետում:
Ավելի մանրամասն առաքման պայմանների և վճարման տարբերակների մասին տե՛ս այստեղ:
