Ջեք Քերուեքի «Ճանապարհին» վեպը կարդալու և հասկանալու համար նստում ենք ժամանակի մեքենան, միացնում ենք մի լավ ջազ երաժշտություն`կարող է լինել, օրինակ, Մայլս Դևիս կամ Ջոն Քոլթրեյն, և ուղևորվում ենք դեպի 1940-1950-ական թվականների Ամերիկա, որտեղ զարգանում և հայտնի էր դառնում մի սերունդ, որը պիտի կոչվեր Բիթ սերունդ (Beat Generation)։ Ոմանք համարում էին նրանց կոտրված սերունդ, ոմանք, պարզապես, ազատ, անկախ ռոմանտիկներ կամ էքզիստենցիալներ, իսկ հենց ինքը՝ Ջեք Քերուեքը հայտարարում է, որ բիթ նշանակում է զարկ, այսինքն իրենց սիրտը անընդհատ զարկում է, էմոցիոնալ դաշտը ավելի ակտիվ է քան մնացածներինը։
Ի՞նչ էին ուզում Բիթ սերնդի ներկայացուցիչները։ Նրանք ազատամիտ էին, սիրում էին լսել ջազ/ռոք, սիրում էին ճանապարհորդել, սիրում էին սիրել։ Սրա հետ մեկտեղ Բիթ սերնդի համար կարևոր էր ինտելեկտի մակարդակը, նրանք հիմնականում մշակույթի և արվեստի հետ էին կապվում՝ գրողներ էին, երաժիշներ, դերասաններ։
Ահա, Քերուեքի «Ճանապարհին» վեպը պատասխանն է մի շարք հարցերի։ Փորձենք մի քանի փաստեր առանձնացնել Ջեքի և նրա ճամփորդության մասին։
1. Վեպի գրելու համար հեղինակից պահանջվել է ճամփորդել յոթ տարի։ Հարցազրույցներից մեկում Քերուեքն ասում է, որ յոթ տարի ճամփորդելուց հետո միայն երկու շաբաթում կարողացել է գրել այս վեպը։ Գրել է գլանափաթեթի վրա և միանգամից ոգևորությամբ հայտնել դրա մասին Նիլ Քեսիդիին, որ ահա գրել է մեծ վեպ իրենց ճամփորդության մասին։
Վերադառնալ