եթե ծնված լինեի միջնադարյան Եվրոպայում, ինձ երեւի վաղուց որպես վհուկի այրել էին` տասի փոխարեն տասնմեկ մատ ունենալու համար: Բայց 20-րդ դարի Սովետում նման հարցերն այլ լուծում էին ստանում. ինձ զրկեցին «ավելորդ» մատիցս, որ այն հետաքրքրասերների ուշադրությունը չգրավի, որ կարողանամ հանգիստ ապրել` առանց ուրիշներից տարբերվելու: Երկվությունը կտրելու արդյունքում ծնվեց Ծուռտիկը՝ ձախ ձեռքիս բութ մատը, որն այնուհետեւ Երեւանի տարբեր ուղղիչ տներում եւս երկու վիրահատության ենթարկվեց, 11 եւ 14 տարեկանում։ Անօգուտ: Վաղ մանկության ամենավառ հիշողությունս Ծուռտիկ մատիս ստվերախաղն է պատին։ Երբ հայրս էր ինձ քնեցնողը, մատիս մեջքին խփելու փոքրիկ բանկա էր հագցնում, այն փաթաթում ուզբեկական վառ թաշկինակով, նույնն անում էր իր մատի հետ, եւ մեր մատ-գլուխների ստվերները զրուցում էին պատին՝ բառերը զուգորդելով հրաշալի պատկերներով, ճամփորդում հեռավոր աշխարհներ, զարմանահրաշ պատմություններ պատմում իրար ու այդպես ընկնում գիշերային երազների գիրկը, որոնց ծուռ ու շիտակ ճամփաները անվերապահորեն ավարտվում էին լուսաբացին: