Շատ ամառներ առաջ, երբ հետաքրքիր չէր, թե ըստ ցելսիուսի արեւն ինչքան է տաքացնում օդը, կար հունիս, հուլիս, օգոստոս, կար մանկություն, ու կային դեռ ոչ մի հիմնադրամով չվերանորոգված ահավոր քարքարոտ ճանապարհներ, ու չկար ցուցանակ այն մասին, որ 'Ազատ Արցախը ողջունում է մեզ'... բայց կար սպիտակ ցիլինդրով ուսուցիչ պապս ու հումորով իր տունը։ Ու կայի ես. ես քառորդը փակվելու հաջորդ օրը ապահովում էի Հայաստանում արտադրվող ելակի,նարնջի ու անանուխի ծամոնների սպառումը Պարոնյան փողոցի բոլոր մթերայիններից` գյուղի ծանոթ երեխաների համար: Այն ժամանակ չէի գրում, միայն նայում էի, նայում էի` ուշադիր, մանրամասն, տեսնում էի ամեն ինչ ու լսում էի բոլոր հնչերանգները, բոլոր՝ տեղում թեւավոր դարձող խոսքերը: Ես ունեի երկու մեծ աչք ու ամեն ինչ ընկալող ականջ եւ այդ երկուսի արդյունքում կամաց-կամաց մեծացող պատմություն ոչ մի հիմնադրամով չվերանորոգված ճանապարհների, ու ողջույնի ցուցանակ չունեցող այդ երկրի մասի։ Սեւ վերարկուով մարդը չհանդիպեց հացի խանութի Ասյային, Ռոզային ու Քնքուշին, որոնց անպայման ինքը 'տիկին' կկոչեր ու իրենք առաջին անգամ կլսեին իրենց