Ի՛մ սիրուն Նանե, Ամեն անգամ, երբ սկսում եմ գրել քեզ հոգիս տակնուվրա է լինում, վերցնում եմ գրիչը հստակ իմանալով՝ ինչ եմ ուզում գրել և, երբ հպում եմ գրիչս թղթին մտքերս կրկին փոթորկվում և կորչում են: Այնքան շատ բան կուզենայի պատմել քեզ, բայց բառերս լռում են, միայն անվախ կարող եմ մի բան ասել՝ ինձ ուժ է տալիս քո գոյությունը, միայն այն բանի գիտակցումը, որ դու ապրում ես, ու մի օր քո աչքերը հնարավոր է սահեն այս տողերի վրայով և գուցե ականջներումդ բառերս հնչեն իմ ձայնով: Թեև գրում եմ՝ իմանալով, որ չեմ ուղարկելու այս նամակը: Իմ Նանե, քո գոյությամբ է իմաստավորվում գոյությանս իմաստն ու պայքարս: Այո՛, մի պահ հուզվում եմ գրելով «իմ Նանե», ես բնավ դրա իրավունքը չունեմ, բայց այստեղ՝ կյանքն ինձ առավել համարձակ է դարձրել, սովորեցրել ասել խոսքեր, որ հնարավոր է այլ պարագայում չհամարձակվեի ասել, գնահատել կյանքի յուրաքանչյուր վայրկյան՝ չիմանալով, թե որ շունչս կարող է լինել վերջինը: Նանե՛, ուզում եմ վերադառնալ քեզ մոտ, սակայն գիտակցում եմ, որ ամեն ինչ մի փոքր այլ կլինի, քան երբեմն թույլ եմ տալիս ինձ պատկերացնել: Մեր ընկերության հանդեպ ունեցած ողջ ազնվությամբս պետք է ասեմ «ես սիրում եմ քեզ»: Գիտես երևի միշտ էլ ուզել եմ ասել, բայց միշտ էլ վախեցել եմ: Ի՛մ սիրուն Նանե, հույս ունեմ երբևէ տեսնելու քեզ, հույս ունեմ երբևէ գրկելու քեզ և սիրելու ավելի ուժգին, քան սիրել եմ…»