1946 թվականին, իմանալով կրտսեր քրոջ՝ Էլֆրիդե Շոլցի մահվան մասին, Է. Մ. Ռեմարկը սկսեց գրել այս վեպը և ձոնեց քրոջը։ Ժողովրդական դատարանը 1943 թվականին Էլֆրիդեին դատապարտեց գլխատման՝ գործընկերների հետ զրուցելիս նացիոնալ-սոցիալիստների դեմ արտահայտվելու համար։ «Ձեր եղբայրը պլստաց մեր ձեռքից, Դուք չեք պլստա»,- հայտարարել էր դատարանը։ Վեպի հիմքում ընկած են համակենտրոնացման ճամբարից փրկվածների, օրինակ՝ Էդգար Քուփֆերի, Տոտո Քոփմանի և այլոց զրույցները, ինչպես նաև Վիլլի Բրեդելսի «Քննությունը», Աննա Զեգերսի «Յոթերորդ խաչը» գրքերը, Բուխենվալդի կալանավոր Օյգեն Քոգոնի «ՏՏ-ական պետությունը» վերլուծությունը և այլն։ «Կյանքի կայծը» աշխարհում խիստ դրական ընդունելության արժանացավ, բացի Գերմանիայից, ինչը Ռեմարկը կապում էր պատերազմի շրջադարձի և 1950-ականներին Գերմանիայում նացիստական հանցագործությունների հետ։ Գիրքն առաջին անգամ լույս է տեսել անգլերեն 1952 թվականին ԱՄՆ-ում։ Գերմաներեն բնագրի տպագրությունը նախ հանձն է առել շվեյցարական Scherz հրատարակչությունը, սակայն ձեռագիր տարբերակը ստանալուց հետո հրաժարվել է տպագրելուց՝ վախենալով Գերմանիայի հրատարակչությունների բոյկոտից։ 1952 թվականին, սակայն, գերմաներեն բնագրի հրատարակությունը ստանձնել է Joseph Caspar Witsch-ը՝ աչք փակելով ամբոխի ճաշակի, հրատարակչական անհարմարությունների վրա։ Գիրքը, համենայն դեպս, լույս է տեսել առանց ամերիկյան, ֆրանսիական և իտալական հրատարակություններում առկա ձոնագրության՝ «To the memory of my Sister Elfriede».