Կոստանդնուպոլսի հայոց պատրիարքների գլխաւորութեամբ գործող Արեւմտահայոց Ազգային խորհրդի (խորհրդարանի մօտ 30-ամեայ ջանքերից յետոյ, 1908թ. յուլիսին կայացած թուրքական Սահմանադրութեան հռչակումից շատ չանցած Թուրքիան Եւրոպայի վճռական դերակատարութեամբ համաձայնեց «Արեւմտահայաստանի ինքնավարութեանը», քանի որ այդ տարածքները «Արեւմտահայաստանը Թուրքիայից ազատագրող ու հայերին նուիրող» Ռուսաստանի ռազմակալումից փրկելու ուրիշ ելք չունէր: Ռուսաստանի համար Արեւմտահայոց ինքնավարութիւնը «թուրքահայերին ազատելու» սին խոստումներով Արեւմտահայաստանը զաւթելու իր աւելի քան երեսնամեայ ծրագրի զերոյացումն էր: Արեւմտահայաս տանը Ռուսաստանի մարզ դարձնելը անկարելի էր դառնում նաեւ այն պատճառով, որ՝ «Գրաւեալ տարածքների նահանգապետութեան» բնակչութեան ճնշող մեծամասնութիւնը հայեր էին: Ռուսաստանի համար տարածքը հայազրկելով «թուրքա հայերի ինքնավարութիւն»-ը մէջտեղից վերացնելու ամենաարդիւնաւէտ եւ իր համար փորձուած միջոցը հայոց ցեղասպանութեամբ Արեւմտահայաստանը հայաթափելն էր, ինչը առաջին աշխարհամարտին Թուրքիայում կազմակերպեց եւ այդ երկրի հետ իրագործեց Ռուսաստանը։