Մետրոյի գնացքակառքերի միջև հայտնված տղամարդու դիակը մտածել էր տալիս ինքնասպանության մասին: Սակայն ավագ քննիչ Տիմո Հարյունպան դրան չի հավատում: Նրա կարծիքով դա կանխամտածված սպանություն է: Մարդ սպանելը դժվար չէր: Ոչ ավելի, քան աղավնի սպանելը: Բավական էր թեթևակի հրել, իհարկե հարմար պահին և հարմար տեղում: Ընդերքի ոգին բոլորից լավ գիտեր, թե երբ է եկել այդ պահը. ավելի շուտ պահը և տեղը ինչ-որ առեղծվածային կերպով հաղորդվում էին իրեն, և այդքանը բավական էր. միսը պոկվում էր ոսկորներից, աղիքները պայթում էին խճաքարին, ողերն ու մատնոսկրերը դուրս էին թռչում չոր լոբու պես, հոգին անջատվում էր այլասերված մարմնից, որը մարդ արարածին անկշտում դև էր դարձնում: Ոգին իհարկե դա լավ գիտեր: Արդեն տեսել էր այդ ներկայացումը, որի ժամանակ իր քթանցքները լեփ-լեցուն էին մարդու թարմ արյունոտ մսի սարսռալի սուր հոտով: Առանձնապես հրաշալի էր այն պահը, երբ մարդու հոգին լքում էր մարմինը և վեր խոյանում բյուրեղիկների չափ փոքրիկ աղի մասնիկներով, որոնք մի պահ թռչելուց հետո միանում էին` ստեղծելով հիասքանչ ալ կարմիր հորձանուտ, որը անմիջապես կլանում էր Դիվալեռը` դիցուհի Մամոյի սրբազան մարմինը: Դա ևս մի քայլ էր դեպի Ճշմարտության գալուստը:
Պատվիրի՛ր գրքեր և ստացիր արագ առաքում աշխարհի ցանկացած կետում:
Ավելի մանրամասն առաքման պայմանների և վճարման տարբերակների մասին տե՛ս այստեղ:
