Քաղաքով մեկ հռնդալով անցնում էր` մոտոցիկլետը: Փողոցներում հատ ու կենտ մարդիկ էին մնացել: Վարդուհին չգիտեր՝ ինչպես թաքցնել դեմքը, քամին էլ, հակառակի պես, մազերը ծածանում էր, ետ նետում, ամբողջովին բացելով եւ ցուցադրելով դեմքը։ Մարդիկ կանգ էին առնում, նայում էին։ Չէր հասցնում որսալ նրանց դեմքի արտահայտությունը. ծիծաղում էին իրենց վրա, զարմանու՞մ էին, խղճու՞մ էին երիտասարդ աղջկան ու տղային, թե՞ ցասում էր բոցկլտում նրանց աչքերի մեջ։