Գիրքը ուղղակի պարտավոր էին ինձ զգում կարդալ, որովհետև դժվար չէր կռահել թե ինչի մասին է գրված գրվում... Ինքս էլ դեռ Անհայտ Կորած զինվոր սպասող քույր եմ արդեն 3 տարուց ավելի... Շատ եմ լացել կարդալուց, մարմնով դող էր անցնում, երբ կարդում էի գրվածները... Եթե թույլ սիրտ ունեք մի կարդացեք, անհնար կլինի ուղղակի, ես լարված մի քանի ժամում ամբողջությամբ վերջացնի կարդալը, որովհետև ամեն պահի միտք էր առաջացնում իսկ հետ ինչ ա եղել... Ինձ հիմա թվում ա, որ Հովսեփի Հայկի ու Վահեյի հետ անձամբ եմ ծանոթ դեռ խցից...